කරඳ ගහ
සෙනෙහසින් අතු ඉති ද නමාගෙන
වෙනදාට වාගේම හිනාවෙන
පුරුද්දට වගෙ අදත්
දැහැටි කෝටු සුඹුලක් දී
වසර ගණනක් පුරා හිතවත්
මිතුරු දම් යළි නගා සිටුවයි
එදා නුඹ දුන් දැහැටි කෝටුව
කසට දත් ඔපවත් කළා
හිනාවුණු හැටි මතකයේ
අද ඊයෙ වාගෙම තියේ
හැමදාමත්ම අරුණේ
සිනා සී අතු සලන
නුඹට පුදනා තුති බැල්ම
තැනින් තැන හිස ය අද
එදා සුදු දත් පෙළ
දතුත් කිරි කජ්ජක්ද
නර කෙසුත් ඔච්චම් කරාවිද
උක්කුබණ්ඩෙත් එහා ගම් ගොඩේ
ගිහින් ආයම නොඑන්නට
දැං ඉතින් ගෙනා කල්
අහවරට ළං වෙලා
උක්කු බණ්ඩේ ගිය ගමන
යන්න එන මං බලා
හඬන්නේ කුමකටද
හිඳින්නේ හිනැහිලා
නුඹට වාගේම මම
හිදැස් දත් පෙන්නලා හිනැහිලා
කරඳ පඳුරේ නුඹව
ගමට අමතක වුණේ කොහොමද
හරියටම මං වගෙම
කෘත්රිම දත් බුරුසු ගෙට ගෙවදිලා
නුඹ තරම් ගුණවන්ත නොවුණාට
අනේ මේ අපි ගැන
දැන් උං මොනවා දනීද
හෙට දිනෙක කැති පාර වදින තුරු
නුඹත් පෙර මග ඔහේ බලාගෙන
මමත් පෙර මග ඔහේ බලාගෙන
උක්කු බණ්ඩේ ගිය ගමන
යන්න වෙන දවස ගොඩ වෙන තුරුම
No comments:
Post a Comment